De Instant Collapse

Naast ‘the collapse’ bedacht ik een ‘instant collapse’ als een ‘passiviteit’, die je dagelijks zou kunnen inlassen. Buiten zomer en winter zijn er immers altijd periodes, dagen of momenten, die met dit verlangen gepaard gaan. De instant collapse kan ook toegepast worden op je werk. Het helpt je te ontspannen, diep te ontspannen, en is daarmee uitermate geschikt voor de gestresste, overwerkte, druk bezette, of soms zelfs opgefokte westerse mens. Kan deze mens zich echter nog wel ontspannen? Volgens Alan Wallace niet en sinds ik me intensief bezighoud met het gedachtengoed van het Tibetaans boeddhisme en de droomyoga begrijp ik pas echt hoe waar dit is. Een verhelderend citaat uit ‘Wakker dromen’ (auteur: Alan Wallace) geeft de staat van zijn, of beter ‘niet zijn’ weer:

’s Nachts verdwijnen de uiterlijke verschijnselen en vormen, ze maken plaats voor een innerlijke film. We leven voornamelijk in dit ‘substraatbewustzijn’, maar alle verschijnselen zijn van een voorbijgaande aard.

De westerse wetenschappelijke traditie beschouwt de normale toestand van wakker zijn als de optimale wakkerheid. Het boeddhisme daarentegen beschouwt het normale wakkere bewustzijn op zichzelf als een droomtoestand t.o.v. onze diepste dimensie van bewustzijn. Het boeddhisme gaat ervan uit dat er 3 bewustzijnstoestanden bestaan- waken, slapen en dromen- en dat de grofste bewustzijnstoestand, die zich het minst leent voor spirituele ontwikkeling en die de minste buigzaamheid bezit –verrassend genoeg- de ‘gewone’ wakkerheid is.

(uit ‘Wakker Dromen’ van Alan B. Wallace, blz.102)

Alan Wallace refereert aan de westerse wetenschappelijke traditie, die ook tot zijn achtergrond behoort. Hier vloeit een manier van leven uit voort die wel gekend wordt als rationeel wetenschappelijk en materialistisch. Een instelling, die dus vanuit boeddhistische visie gezien wordt als star en ongeschikt voor de spirituele ontwikkeling. C.G. Jung noemde dit een ‘eenzijdige instelling’. Volgens Alan B. Wallace gaat deze instelling (die je ook zou kunnen zien als een diep gewortelde modus) gepaard met een voortdurende beweging van agitatie en dofheid, die elkaar afwisselen. Hij beschrijft daarmee de ‘ratrace’ van ons hectische, op prestatie gerichte westerse leven, die binnen het boeddhistische gedachtengoed synoniem is voor ‘samsara’. De collapse, die ik ontwikkeld heb, is eigenlijk een antwoord op deze eenzijdige instelling.

Het is een oefening, die je helpt de slag te maken van dofheid naar bewustheid en van daaruit naar helderheid en de volgende stappen in je spirituele beoefening, zoals bijvoorbeeld shamatha, vipassana, droomwerk, yoga of mindfullness.

De andere slag is die van agitatie via de collapse naar bewustheid etc. Daartoe heb ik een werp-wand-concept ontwikkeld, die ik verderop met behulp van schetsen zal toelichten. Ik vermoed dat dit ontwerp gevolgd gaat worden door een eigentijds ontwerp voor een portal of een vortex. We bevinden ons namelijk in een transitie, die een enorme stimulans betekent op het gebied van het collectief bewustzijn, waarbij je belangrijke stappen kunt zetten inzake je persoonlijke spirituele en/of kunstzinnige ontwikkeling. Het betreft een shift, die wij niet bepalen of bedenken, maar waar we wel op kunnen anticiperen, bijvoorbeeld met behulp van droomwerk of kunst. Als kunstenaar en droomwerker doe ik niet anders en ook niets liever, want voor mij is deze shift meer dan welkom. Ik ben wellicht niet de enige.

Hieronder een serie stills van de performance á la Muybridge:

Francis te Brake, pact23.com / Shelter36.nl